Pareltjes. De momenten dat het onverwachte toch gebeurt.
Deze vrouw woont al lang op de verpleegafdeling. En ze is onbereikbaar. Helemaal opgesloten in haar eigen wereld, reageert ze niet op de muziek die ik opzet, niet op een woord, een aanraking, op oogcontact.
Als het haar vaste tijd is, huilt ze. Hard en luidruchtig. Zonder woorden, zonder tranen, maar met een wanhopige en gekwelde blik in haar ogen.
Tussen het gedans door ga ik altijd naar haar toe. Ik zeg gedag, probeer haar ogen te vangen, raak haar even aan of laat haar hand wat dansen. Ze reageert niet. Ze blijft huilen.
Maar deze ochtend volgt ze me met haar ogen nadat ik haar gedag heb gezegd. Ik zie het en ik voel het. Ik kniel naast haar neer en houd haar hand vast.
Om ons heen muziek en dans. Ze kijkt me aan. Ik masseer voorzichtig de hand die ik vast heb en ik voel haar ontspannen. Ik masseer haar arm. Ze blijft me aankijken.
De andere dansers roepen me weg. Een moment later kniel ik naast haar buurvrouw en we dansen.
Dan voel ik een hand op mijn rug. De vrouw zoekt contact met mij.
Pareltje!
Ik pak haar hand en de hand van haar buurvrouw en we dansen met zijn drieën.
Met veel respect voor het verpleeghuis waar deze mevrouw woont. Zij kiezen er bewust voor om haar geen medicatie te geven waarvan ze rustig wordt en niet meer huilt: “want dan slaapt ze alleen nog maar”.
