De dansvloer is klaar als ik binnen kom.
De eerste dansers hebben zich al verzameld.
Ze zit in een hoekje van de woonkamer aan tafel.
Een boterham met jam en een kopje thee staan voor haar klaar.
Ik ga naar haar toe, wens haar een goedemorgen en stel me voor.
“Ik kom dansen.”
Ze kijkt me aan.
“Ben ik dood?”
Ik pak haar hand.
“Nee, u leeft.”
Maar ze dobbert al weer weg
naar een andere wereld.
Ik dans en ik zie haar tijdens dit dans uur.
Ze draait naar de dansvloer toe.
Ze neuriet mee met de muziek.
Dan zingt ze.
Ze klapt het ritme met haar handen.
Ze volgt dapper mijn armbewegingen.
Aan het einde van het uur
mag ik haar stevig vasthouden.
En in mijn armen
danst ze.
Ze leeft.
Art ~ Brian Kershisnik
@ Komt U Dansen?
Dansen met mensen met dementie.
