Sinds de zomer dans ik met een mondkapje.
In eerste instantie met een zelf meegebracht kapje,
wat me zelfs complimenten opleverde.
“Wat heb je een Leuk Lapje!”
Al snel moest ik mijn Lapje vervangen
door een medisch mondmasker.
En dat viel niet mee.
Zuurstofgebrek tijdens het dansen.
Hoofdpijn, vermoeidheid.
En het went niet, niet echt.
Ik leerde er wel mee omgaan, met de gemaskerde intimiteit.
Want dichtbij elkaar dansen kan en mag inmiddels op veel plaatsen.
Ik leerde om al mijn mimiek in mijn ogen te stoppen.
Praten met je ogen.
Het werkte, ik zag het aan mijn dansers.
Maar ik heb het al die tijd,
en nog steeds,
beschouwd als een noodzakelijk kwaad.
De manier om toch te kunnen dansen met kwetsbare mensen.
En dan ineens mag ik mijn masker afzetten
als ik arriveer voor een dansochtend.
Ik ben overdonderd en héél blij.
Maar
als ik ga dansen
voel ik me ook
zo Naakt
zo Kwetsbaar
Een intense en verwarrende ervaring
om te merken wat een mondkapje met je doet.
De dansers?
Zij vinden het heel normaal, geen Lapje meer.
En dat is bevrijdend!
@Komt U Dansen?
Picture ~ Unknown
