Ze is een echte dame. Ze is prachtig, een grand old lady.
Af en toe stap ik haar leven binnen. Haar geest vertoeft vaak in een andere wereld, maar zodra ik mijn danshoed opzet, herkent ze me: “Ah, de danseres!”
Ze wil niet altijd met me dansen. Soms voelt ze zich niet lekker. Soms blijft ze veel liever in haar eigen wereld. Soms maakt ze zich zorgen, omdat ze niet de juiste schoenen aan heeft om te dansen.
Deze ochtend wil ze wel. Ik help haar overeind en ze legt haar handen in mijn handen. Ik heb muziek aangezet, haar lievelingslied. Maar ze buigt zich naar me toe en vraagt mij het lied voor haar te zingen. En dat doe ik. Ze laat haar hoofd tegen mijn hoofd rusten en luistert. Langzaamaan komen de woorden van het liedje dat haar zo dierbaar is terug. En samen dansen we, hoofd aan hoofd, op het zelf gezongen lied. Binnenkort wordt ze 100 jaar. Lovely grand old lady.
Ze was vroeger showdanseres. Ze danste in de grote revues van Parijs. Nu hebben ouderdom en alcohol haar lichaam en geest aangetast en woont ze in een verpleeghuis. Ze is bijna blind en kan niet meer in woorden vatten wat er in haar omgaat.
Maar als ik de muziek aanzet herinnert haar lichaam zich de dansen van toen. Haar been gaat de lucht in, haar voeten dansen een choreografie, haar armen maken gracieuze bewegingen. Ze danst. Ze speelt. Ze straalt. En ze neemt als de muziek stopt, net als toen, met een buiging het applaus van haar publiek in ontvangst.
