Een prachtige, lieve Joodse dame. Ze woont op één van de gesloten afdelingen van een verzorgingshuis. Tot op heden wil ze niet de Dansvloer met me op. Vandaag laat ze me weten waarom.
Ze loopt onrustig heen en weer als ik mijn spullen klaar zet. Ik vraag haar verschillende keren te blijven, een kopje thee te drinken, te genieten van de muziek, want Dansen is niet verplicht!
Vaak gaat ze toch weg, maar vanochtend besluit ze te blijven. Ze zit op de bank, zingt en klapt mee met de muziek, Danst met haar armen, geniet van de andere Dansers. Maar ook deze ochtend wil ze niet op de Dansvloer met me Dansen: “Ik leg het je nog wel uit.”
Af en toe ga ik naar haar toe. En doen we een handendans of de mooiste armbewegingen die we kennen. En dan, ineens, komen de tranen. Een verzorgster troost haar, een Dansvrijwilligster blijft bij haar zitten.
Na de laatste Dans van de ochtend ga ik nog even naar haar toe en vraag haar hoe het met haar gaat. Ze kust me op mijn wangen, neemt afscheid, bedankt me, houdt me dan ineens stevig vast en kijkt me aan.
“Ik wil niet met een NSB-er Dansen.”
Leven in de pijnlijke herinneringen uit je leven.
