@Komt U Dansen?
De Muziek, de Dans, de Beweging om haar heen.
Lange tijd reageert ze er niet op.
In haar rolstoel zit ze aan tafel.
In haar eigen wereld.
En daar wil ze graag blijven.
Ze reageert vaak afwijzend, soms boos als ik contact probeer te maken.
Ze duwt mijn hand weg, ze sluit haar ogen, ze buigt haar hoofd.
Nee, ik wil niet.
Ik voel wantrouwen. En respecteer haar wens om geen deel te zijn van het DansFeestje in deze woonkamer.
Maar langzaam verandert er iets.
Af en toe kijkt ze naar me.
En laat ze toe dat ik haar met stoel en al richting Dansvloer draai.
Ze trekt aan mijn rok om mijn aandacht te vangen.
Beweegt haar voeten voorzichtig op de maat van de muziek.
Danst een handenDansje met mij.
Het zijn momenten.
Maar ik zie ze en ze Zijn er.
Net als deze ochtend.
Na een tijdje is ze klaar om, op haar heel eigen wijze, deel te zijn van de Dans om haar heen.
Ik zet haar stoel bij de Dansvloer.
En Dans met haar.
Ze beweegt mijn rok op de maat van de muziek.
Ze opent zich voorzichtig voor mij.
Als de rust en de stilte in de huiskamer zijn weergekeerd en Dansers naar hun plek worden teruggebracht, pak ik mijn spullen in.
En dan zie ik het.
Ze heeft inmiddels haar stoel weer naar haar plekje aan de tafel gerold.
Ze zit nu met haar rug naar me toe.
En ze Danst.
Ze laat haar armen Dansen.
Gracieus bewegen ze door de lucht.
Op haar eigen muziek, in haar eigen moment.
Zonder toeschouwers.
Ze zit aan de stille tafel en ze Danst.
