Hij praat luid aan de telefoon en is overduidelijk woedend. Een verzorgster sluit de deur die de woonkamer in tweeën deelt. Ik zet mijn dansspullen klaar, start de muziek en Dans met zijn medebewoonsters.
Als hij zijn gesprek beëindigd heeft, wordt hij door de verzorgster naar de Dansvloer begeleid. Ja, hij wil wel Dansen. Maar hij is wel overstuur, laat hij me weten. Hij pakt me, als altijd, stevig vast en Danst met mij de passen die hij vroeger op een Haagse Dansschool geleerd heeft.
Meestal geniet hij ervan. Nu is hij vooral boos. En terwijl we Dansen vertelt hij me over zijn boosheid. Dat hij nu hier, in dit verpleeghuis, moet wonen. Dat hij dat niet wil. En dat dat bovendien niet nodig is. En niet eerlijk. Dat zijn kinderen lekker naar het strand gaan en hem vergeten. Dat hij straks een gek tussen de gekken wordt en hij knikt naar de dames die om de Dansvloer toekijken.
Ik stel hem voor een stevige Rock and Roll te Dansen. Ik daag hem uit, moedig hem aan. En hij Danst en Danst tot hij moe in zijn stoel neervalt.
Later die middag Dansen we zijn geliefde Ballroom Dans. “Zie je die dames daar”, zegt hij en hij knikt met genegenheid naar zijn medebewoonsters. “Die waren ooit net als jij en ze hielden van Dansen en ze gingen ook Dansen. En zie ze nu eens zitten!”
En ik voel zijn verdriet om wat hij nog beseft dat hij aan het verliezen is.
Art ~ William Utermolen
